‘Spring aan de wal!’, brult de kapitein vanaf de brugvleugel. Zijn gezicht loopt gevaarlijk rood aan. De stuurman, net 21, schat de afstand naar de kade met een angstig bedenkelijke blik. Hulpeloos haalt hij zijn schouders op, maar krimpt ineen wanneer de stem van de kapitein nogmaals over het water dondert:  ‘Spring aan de wal! Nu!’ De stuurman haalt diep adem, knijpt zijn ogen stijf dicht en met ware doodsverachting neemt hij een snoekduik om onzacht op de kade te belanden, waarna hij nog even doorrolt.