Omdat de schepen in het Roemeense Galati zijn uitgeklaard, mag de bemanning in Roemenië de wal niet meer op. Dat betekent een streng rantsoen, elkaar helpen en een dreigend gebrek aan drinkwater. Op 7 november hebben de schippers contact opgenomen met de Nederlandse ambassades in Moldavië en Roemenië om een eind te maken aan de impasse maar daarover zijn nog geen resultaten te melden. De bemanningen hopen in elk geval ergens aan land te mogen om boodschappen te kunnen doen en afgelost te worden wanneer het zo ver is.

Nederlandse ambassades

De Algemeene Schippersvereeniging ASV is gevraagd om mogelijk een rol in het geheel te spelen. Woordvoerster Sunniva Fluitsma vindt de situatie absurd en in strijd met de mensenrechten. ‘In deze situatie wordt het recht van bemanningen om aan land te gaan en te mogen reizen met voeten getreden. Zo kunnen ze bijvoorbeeld niet worden afgelost.’ Ze hoopt dat de Nederlandse ambassades een rol kunnen spelen.

Een van de schippers legt uit: ‘We hadden graan dat in Moldavië was geladen gelost in Constanta en gingen terug om weer te laden. We hebben in Galati uitgeklaard in de veronderstelling dat we een paar dagen later weer in Moldavië zouden inklaren. Maar dat liep dus heel anders. Het haventje voor de binnenschepen in Giurgiulesti is erg klein, vier of vijf ligplaatsen afhankelijk van de lengte van de schepen.

Dus zijn we hier voor anker gegaan in de veronderstelling dat we met een dag of wat aan de beurt waren. Niet dus. En in de tussentijd zagen we grenspatrouilles op het land langs rijden en patrouilleschepen langs varen op de rivier. Die hielden een paar keer een vissersscheepje aan. En je wilt niet het risico lopen dat je aangehouden en wellicht opgesloten wordt.’

Aflossing

Een ander probleem is het aflossen. Zo lang geen van de bemanningsleden van de in de schepen aan
wal mag in Roemenië, heeft het geen nut om aflossers te sturen. Voor hen is geen plek op de al
bemande schepen. Er staan aflossingen gepland voor komend weekend en de dagen erna. De hoop is
dat de Nederlandse ambassade iets weet te regelen of dat de schepen intussen Moldavië in mogen.
Een ander schipper zegt: ‘Dat was eens maar nooit weer. Ik had nog nooit op de Donau gevaren en ga
dat nooit meer doen, zeker niet zo ver de rivier af. Mij zien ze hier niet meer terug.’