Zware Kees: Zwembadje

Iedereen had het zien aankomen. Nu het al drie dagen mooi weer is, buitenlucht 27 graden en het zeewater 26, zijn er altijd enthousiastelingen aan boord met een onweerstaanbaar verlangen om aan de rand van een zwembad een gekoeld biertje te drinken. Meestal voor de lunch, even een half uurtje zon, bier en verkoeling.

Helaas lijdt de gemiddelde scheepsontwerper/bouwer aan een soort geheugenstoornis als het op het tekenen van vier schotjes aankomt waar zeewater in kan. Het woord ‘zwembad’ komt namelijk niet in hun vocabulaire voor. Consequent wordt vergeten een zwembad te ontwerpen (laat ik toch het woord vergeten bijna tussen aanhalingstekens hebben gezet…).

Maar een beetje zeeman is erg inventief. Geen zwembad? Dan maken we er een! Dat dit soms in werktijd wordt gedaan is dus de schuld van de ontwerpers.

Meestal is de achterkuil de meest geschikte locatie, maar ik ben al zwembadjes tegengekomen in een halfhoge open container, in het gangboord, naast de schoorsteen en, erger kan bijna niet, maar omdat je toch nergens meer buitenboord mag schilderen, in het verfvlotje…

Soms is de constructie niet helemaal betrouwbaar. Zo sprong ooit een, laten we zeggen, enigszins zwaarlijvige machinist van 1,20 meter hoogte (de hoogte van een materialenkist waartegen het zwembadje was opgetrokken) in het zilte nat. Die waterverplaatsing werd het wrakkige bouwsel fataal: de schotjes plywood klapten om zodat de arme hwtk als een forse, aangespoelde walvis aan dek naar adem lag te happen.

Vergeet ook niet om, wanneer het zwembad in de achterkuil wordt gebouwd, het luikje van de machinekamer te sluiten. Het schip kan slingeren en er past vreselijk veel water in een machinekamer.

Nadat ik deze waarschuwingen had losgelaten op de stuurman, toog hij aan het werk om in de achterkuil een zwembad op te trekken. De constructie van de luiken van het ruim waren zodanig dat een paar schotjes plywood en een dekzeil voldeden. Nog een brandslang erin en om 12 uur kon het zwembad open.

‘Kijk, dit is nu waarom ik ben gaan varen’, glunderde de stuurman, terwijl hij bijna onderuit ging door de brandslang die met acht bar druk het zwembad vol hield.

Ik hoop dat hij meer redenen had om te varen, want na twee dagen was de pret al over: het weer sloeg om en ’s nachts woei er een straffe bries. Door het slingerende schip was het zwembad in korte tijd leeg en het dekzeil viel ten prooi aan de wind. Teleurgesteld werden de restanten opgeruimd, onder werktijd…   

Zware Kees: Zwembadje | Schuttevaer.nl

Zware Kees: Zwembadje

Iedereen had het zien aankomen. Nu het al drie dagen mooi weer is, buitenlucht 27 graden en het zeewater 26, zijn er altijd enthousiastelingen aan boord met een onweerstaanbaar verlangen om aan de rand van een zwembad een gekoeld biertje te drinken. Meestal voor de lunch, even een half uurtje zon, bier en verkoeling.

Helaas lijdt de gemiddelde scheepsontwerper/bouwer aan een soort geheugenstoornis als het op het tekenen van vier schotjes aankomt waar zeewater in kan. Het woord ‘zwembad’ komt namelijk niet in hun vocabulaire voor. Consequent wordt vergeten een zwembad te ontwerpen (laat ik toch het woord vergeten bijna tussen aanhalingstekens hebben gezet…).

Maar een beetje zeeman is erg inventief. Geen zwembad? Dan maken we er een! Dat dit soms in werktijd wordt gedaan is dus de schuld van de ontwerpers.

Meestal is de achterkuil de meest geschikte locatie, maar ik ben al zwembadjes tegengekomen in een halfhoge open container, in het gangboord, naast de schoorsteen en, erger kan bijna niet, maar omdat je toch nergens meer buitenboord mag schilderen, in het verfvlotje…

Soms is de constructie niet helemaal betrouwbaar. Zo sprong ooit een, laten we zeggen, enigszins zwaarlijvige machinist van 1,20 meter hoogte (de hoogte van een materialenkist waartegen het zwembadje was opgetrokken) in het zilte nat. Die waterverplaatsing werd het wrakkige bouwsel fataal: de schotjes plywood klapten om zodat de arme hwtk als een forse, aangespoelde walvis aan dek naar adem lag te happen.

Vergeet ook niet om, wanneer het zwembad in de achterkuil wordt gebouwd, het luikje van de machinekamer te sluiten. Het schip kan slingeren en er past vreselijk veel water in een machinekamer.

Nadat ik deze waarschuwingen had losgelaten op de stuurman, toog hij aan het werk om in de achterkuil een zwembad op te trekken. De constructie van de luiken van het ruim waren zodanig dat een paar schotjes plywood en een dekzeil voldeden. Nog een brandslang erin en om 12 uur kon het zwembad open.

‘Kijk, dit is nu waarom ik ben gaan varen’, glunderde de stuurman, terwijl hij bijna onderuit ging door de brandslang die met acht bar druk het zwembad vol hield.

Ik hoop dat hij meer redenen had om te varen, want na twee dagen was de pret al over: het weer sloeg om en ’s nachts woei er een straffe bries. Door het slingerende schip was het zwembad in korte tijd leeg en het dekzeil viel ten prooi aan de wind. Teleurgesteld werden de restanten opgeruimd, onder werktijd…