Door

Kees Wiersum

Na een urenlange nachtelijke tocht over een donkere Mississippi, slechts zo nu en dan bijgelicht door fel neonlicht van ‘chemical plants’, meren we af langszij een slagveld. Niet dat nu direct de kogels om de oren vliegen, hoewel dat tegenwoordig in de scheepvaart niet uitgesloten kan worden, maar wanneer ik het veld overzie met een verrekijker bestaat het enige krijgsrumoer uit een paar honden die achter elkaar aan rennen.

We liggen in (of aan, dat is niet duidelijk) Chalmette Slip. Dit insteekhaventje, dat duidelijk betere tijden heeft gekend, grenst aan de plek waar in januari 1815 de slag om New Orleans woedde. Omdat ik dit een interessant gegeven voor een nieuwe column vind, vraag ik de loods om uitleg; het is algemeen bekend dat Amerikanen zeer aan hun nog maar zo korte geschiedenis hangen.

‘Loods, wat is het verhaal achter Chalmette Battlefield?’ ‘Eh…’, aarzelt de loods, ‘eh, de Fransen wilden in 1812 New Orleans veroveren… Of wacht even, het waren de Engelsen die New Orleans op de Fransen wilden veroveren…’
Ik kijk hem aanmoedigend aan.

‘Nou ja kapitein, die Fransen lagen natuurlijk altijd al overhoop met de Amerikanen; er was constant strijd. Enne… ze kwamen met een grote vloot de Mississippi op gezeild maar…’ ‘Wie kwamen er de rivier op?’, ik raak de draad kwijt. ‘De Engelsen! Maar ze werden gewaarschuwd door een paar inboorlingen geloof ik, zodat ze rechtsomkeert maakten. Daarom heet dat stuk van de rivier "English Turn". Maar waarom wilt u dat allemaal weten?’ Ik vertel hem dat ik schrijf voor een krant. Dadelijk verschijnt er een alarmerende blik in zijn ogen. ‘O, maar dan zou ik voordat u een stukje gaat schrijven over Chalmette Battlefield toch even Googelen!’

Misschien denkt hij wel dat ik een leger advocaten op hem afstuur als de feiten niet kloppen, tenslotte is hij een Amerikaan. Maar ik volg zijn raad op. De loods zat er niet eens heel ver naast: in januari 1815 vielen de Verenigde Staten onder bevel van generaal-majoor General Andrew Jackson het leger van de Britse luitenant-generaal Sir Edward Pakenham aan in een vergeefse poging New Orleans in te nemen. De slag werd uitgevochten op een plantage waarvan nu alleen nog het huis bestaat. Het is ingericht als museum. Het was een bloedige strijd, gezien de honderden, misschien wel duizenden grafstenen die keurig aan de rand van het slagveld staan opgesteld. Nu is het slagveld een park, omringd door raffinaderijen en een insteekhaventje, waar een groot geel schip ligt.