Door Heere Heeresma jr.
Wat het eerst opvalt aan de Mahu en haar zusterschepen uit de Van Straelenklasse is de open brug zonder vast dak of zijwanden. ‘Lekker luchtig voor in de tropen’, denkt de leek misschien. Deze constructie had echter een andere reden. De gedachte was dat, als de Mahu bij haar werk op een contactmijn zou lopen, de brugbemanning niet tegen de binnenwanden van de brug geplet zou worden, maar juist weggeslingerd, waardoor zij nog een overlevingskans had.
Koude Oorlog
Geen van de 16 schepen uit de Van Straelenklasse is ooit op een mijn gelopen. Ze zijn ook nooit ingezet in de situaties waarvoor ze waren bedoeld. Het concept voor de Van Straelenklasse van ondiepwatermijnenvegers ontstond in 1955, in het holst van de Koude Oorlog, toen men er ernstig rekening mee hield dat het Warschaupact bij het uitbreken van de Derde Wereldoorlog met vliegtuigen mijnen in de Nederlandse zeehavens kon leggen om versterkingen uit Amerika tegen te houden. De Mahu en haar zusterschepen werden tussen 1960 en 1962 in dienst genomen om in de Nederlandse havens en binnenwateren mijnen te vegen. Er is veel mee geoefend, maar verder hebben de schepen vooral in de mottenballen gelegen in afwachting van een oorlog die nooit is gekomen. In 1984 werden ze uit dienst gesteld. De Mahu, vernoemd naar sergeant-vlieger bij de Marineluchtvaartdienst Pieter Mahu die als piloot van de vliegboot X17 tijdens een gewaagde reddingsactie op 24 februari 1942 door Japanse vliegtuigen boven de Javazee werd neergehaald, kwam als museumschip Houtepen (naar een gesneuvelde marinier) bij het Mariniersmuseum in Rotterdam te liggen, waar zij door ondeskundig beheer allengs verkommerde.