Door Tobias Pieffers
Zeven uur ’s ochtends, de volgende ploeg begint. Twee zeeschepen komen aan bij de loskades van EMO. Eén met Colombiaanse kolen, de ander met Russische. Een derde schip, dat ijzererts aan boord heeft, ligt al langs de kade te lossen. De Colombiaanse kolen worden voorlopig opgeslagen op het terrein, de Russische moeten direct in het ruim van een binnenvaartschip worden gestort. Voor de Colombiaanse kolen heeft de proces-operator al een plek uitgezocht in één van de acht opslagplaatsen. ‘Ook de route voor de transportband heeft hij voor aankomst van het schip uitgezocht en ingeschakeld’, zegt Aad Strasters, die al 36 jaar in uiteenlopende functies bij het bedrijf werkzaam is. De mannen in de ‘control room’, drie per ploeg, hebben het druk. Telefoon aan het oor, acht schermen in de gaten houden, lijsten bekijken, met elkaar communiceren, processen opstarten en stoppen. ‘Ieder heeft zijn eigen station’, zegt Strasters. ‘Eén doet de logistiek, de tweede bestuurt de machinerie, met uitzondering van de los- en laadinstallaties, en de derde verwerkt direct alle administratieve gegevens. Dit is het hart van het bedrijf.’
Opvallend is dat dit hart niet groter is dan een slaapkamer, maar wel een enorm terrein aanstuurt dat grofweg te verdelen is in acht lange opslagplaatsen, een loskade voor zeeschepen, een laadkade voor zeeschepen, een laadkade voor binnenvaartschepen, wagonbeladers, een was- en zeefinstallatie en een kantoor. Maximale opslagcapaciteit: zeven miljoen ton.