De dagen op het schippersinternaat beginnen net zo druk en gezellig als ze eindigen. Nadat Lisanne haar outfit voor de dag – zorgvuldig door haar moeder in setjes klaargelegd – heeft aangetrokken, beginnen de kinderen en de groepsleiders aan een gezamenlijk ontbijt. Daarna de jassen en schoenen aan en op naar school. Bij thuiskomst worden de kinderen liefdevol ontvangen door groepsbegeleiders Sariëlle en Leo, die klaarzitten met thee, limonade en koekjes. Een gezamenlijk door de chefkok bereidt diner volgt, waarna ieder kind uitvliegt naar een sport- of muziekles.
Lisanne, wier ouders op de Allegro varen, is een bezige bij. Van tekenen en skateboarden tot buitenspelen en judoën. Waar ze uiteindelijk haar beroep van wil maken, weet ze nog niet. Haar elfjarige broer Carsten is daarentegen vastberaden: ‘Ik ga later het schip van papa overnemen. Ik help nu al met varen en de touwen vastmaken. Dus straks ben ik er helemaal klaar voor.’
Ook Lisanne vindt het leuk om te helpen aan boord. ‘Ik heb al een keer de touwen losgegooid. Dat is heel zwaar, maar ik kon het bijna beter dan papa.’
Tekst gaat verder onder de foto
Jong geleerd…
Sariëlle is als een van de weinige groepsleiders zelf ook op een internaat opgegroeid. Er is volgens haar sindsdien heel wat veranderd. ‘Tegenwoordig is het leven op een internaat veel toegankelijker. Er is zorg op maat. Het is niet meer gewoon: “omdat ik het zeg”. Je past je veel meer aan, aan het kind.’
Vooroordelen blijven daarentegen van alle tijden. Zo krijgt Leo vaak de vraag of de schipperskinderen ook op het internaat naar school gaan. Om dit soort ideeën op te helderen, worden basisschoolklassen regelmatig op het internaat uitgenodigd. ‘Dan mogen ze hier binnenkijken en met z’n allen buiten spelen. Vaak zeggen ze dan: “Oh, het is hier eigenlijk heel leuk”‘, vervolgt Sariëlle.
Missen blijft
Over de vraag wat Lisanne zou doen als ze voor één dag de baas van het internaat zou zijn, hoeft ze niet lang na te denken: ‘Pizza voor iedereen. En ook de begeleiders mogen mee-eten.’
Maar, het leven op het internaat gaat niet altijd over rozen, vindt Carsten. ‘We zitten bijna de hele week op het internaat en we mogen onze ouders alleen in het weekend zien, dat is niet leuk.’
Dat De Merwede beschikt over een heel grote zandbak, een tafeltennistafel en genoeg ruimte om buiten te spelen, verzacht de pijn volgens hem enigszins. Concluderend kunnen we dan ook zeggen dat het leven op het internaat zo slecht niet is, maar dat het ‘missen van’ altijd wel blijft.
Lees ook: