‘Ik voer bij Nedlloyd. Daar werkte ik op de Nedlloyd 41. Het transport wat ik deed stopte en de rederij stootte schepen af. Ik had de keuze tussen een baan aan de wal of weggaan. In 1988 nam ik ontslag en begon voor mezelf. Ik begon met een Kempenaar en na zeven jaar konden we die goed verkopen en schaften we deze aan. Ik heb er geen spijt van’, vertelt Bart.
Voor Marrie was de omslag ingrijpender. Ze is geen schippersdochter en geen typische schippersvrouw, vertelt ze.  Aan de wal genoot ze een breed sociaal leven en ze zag de kinderen elke dag. ‘De grootste verandering was dat ik al mijn clubjes moest opgeven en nooit precies wist, wanneer ik wat kon afspreken. Ik vond het ook moeilijk om de kinderen achter te laten.’

Veel geschipper

Sander was dertien en zijn zus Mirjam is drie jaar ouder. Hun ouders kozen ervoor de kinderen niet naar het internaat te doen. Het echtpaar loste het kinderopvangprobleem op met veel geschipper. Sander heeft er niks van gekregen en had ook niet het gevoel dat hij met zijn zus werd achtergelaten, zegt hij. Het probleem lag meer bij zijn moeder. Marrie beaamt dat. ‘Als mijn man op de beurs lag, dan was ik thuis. Mijn dochter zegt weleens dat ze er erg zelfstandig van is geworden. Ik heb ook niet het idee dat de kinderen het erg vonden. Ik vond het erg om de kinderen achter te laten.’

Sander koos voor de zeevaart, omdat hij dan meer ziet. Hij heeft ook zijn binnenvaartpapieren. Hij heeft geen vastomlijnd toekomstbeeld en laat het liefst alle mogelijkheden open. Hij volgde de MBO-opleiding stuurman/machinist in Rotterdam. ‘Inmiddels vaar ik dertien jaar op zee en voer onder andere op de Elandsgracht en Emmagracht, maar de schepen waarop ik begon zijn allang verkocht. Als dit stukje in de krant staat zit ik op de Tracer in Brazilië. Dat is een zwaar lading schip. Doordat ik niet op heel erg grote schepen vaar, zie ik veel van de wereld.’

Bart zat van 1952 to 1958 in Leiden op het internaat. Het was geen specifiek schippersinternaat, maar nu hij toch in de krant komt, lijkt het hem leuk om in contact te komen met mensen die daar ook hebben gezeten. ‘Ik weet van één iemand uit die tijd dat hij nog vaart, maar verder zie ik nooit iemand. Het adres van het internaat weet ik nog uit mijn hoofd. Het heette Huize Sint Maarten aan de Sint-Jacobsgracht in Leiden. Als er ooit een reünie wordt geoorganiseerd, meld ik me aan.’

Ideale tonnenmaat

Vanwege hun leeftijd is het echtpaar aan het afbouwen. Ze hebben een huis aan de wal en varen in de winter minder en iets intensiever als hun zoon aan boord is. De laatste twee jaar is er veel werk gekomen voor dit soort schepen, vertelt Boode. Hij hoopt daarom het schip in de toekomst te kunnen verkopen en dat jongeren vanwege de aantrekkende markt weer interesse krijgen in dit soort schepen.
‘Het valt de laatste tijd niet mee om telkens nee te zeggen, want ze bieden ons veel reizen aan. Het is nu de ideale tijd voor jongeren om op een schip in deze tonnenmaat te starten. Er is genoeg werk. Ik verwacht voor de toekomst dat het werk blijft bestaan. Het hele Noord-Duitse kanalengebied wordt door dit soort schepen bevoorraad en er blijven bedrijven die geen grote partijen willen langs de grote vaarwaters. Ik hoop haar dus in de toekomst te kunnen verkopen. Ze is weliswaar oud, maar goed doorgerepareerd. We zien wel hoe het loopt. Ik heb geen concreet plan voor als ik ooit aan de wal zit, maar misschien wil ik een sleepbootje of jachtje voor de hobby.’

De Waterman voer voorheen op veel in het Noord-Duitse kanalengebied. Vanwege de brandstofprijzen, de kleinkinderen en de bedrijfsafbouw blijft de Waterman tegenwoordig dichter bij huis. Ze vinden alle drie de Duitse kanalen een fijn vaargebied. ‘Overal kun je goed liggen en er is veel retourlading. Op de rivier hoor je dat schepen leeg de zijrivieren uitkomen.'(HDJ)

SCHEEPSGEGEVENS:
Scheepsnaam: Waterman
Lengte: 64 m
Breedte: 8,18 m
Diepgang: 2,34 m
Tonnage: 805 ton
Europanummer: 2304870
Motor: Caterpillar 527 pk
Bouwjaar: 1926
Thuishaven: Ridderkerk
Eigenaar: VOF Waterman