Door
Tobias Pieffers
Lemans’ bedrijf is gebouwd op logica zegt hijzelf: ‘Daar ben ik goed in.’ Dingen als ‘weinig uitgeven als er weinig binnenkomt’ en ‘als hier geen werk uit komt, dan haal ik het daar wel’, slepen zijn bedrijf ook door de magere jaren heen. Zo was hij tijdens de slechtste jaren van de huidige recessie actief voor KLM. Werktuigbouw is werktuigbouw, zegt hij. ‘Maar nu de markt weer wat aantrekt ben ik daarmee gestopt. Ik vind lieren en de scheepvaart veel leuker.’
-
Lemans Nederland viert 30-jarig bestaan
Zijn zelfgeclaimde logica komt niet alleen in zijn bedrijfsvoering naar voren. Regelmatig adviseert hij klanten en contacten over uiteenlopende zaken en bedenkt hij manieren om garant te staan voor zijn producten. ‘Terecht klaagde een klant een keer over takels die ik hem had geleverd toen ze niet goed bleken te werken. Dat wil ik niet hebben, waar moet goed zijn. En dus besloot ik de takels voortaan van tevoren te testen. Elke goed geteste takel kreeg een nummer, de slechte gooide ik weg. Zo simpel is het om goede producten te leveren. De Arbo heeft dat overgenomen en tegenwoordig moet elke takel voor de verkoop zijn getest. Komt toch een beetje door mijn toedoen’, glundert Lemans.
De start
De verkoop van lieren en dekuitrusting begon 30 jaar geleden vanuit Lemans’ garage. Zijn contacten had hij opgedaan bij Bezemer, ook leverancier van dekuitrusting. ‘Ik was verantwoordelijk voor de introductie van lieren bij Bezemer en bouwde daar met veel klanten een vertrouwensband op. Toen ik daar wegging trok ik diezelfde klanten mee en had dus gelijk een goede basis.’ Maar slechts een half jaar nadat hij voor zichzelf was begonnen sloeg het noodlot toe. Zijn vrouw overleed. ‘Dat was ontzettend zwaar, ik was er kapot van.’
Toch wist hij zijn onderneming overeind te houden. Hij verliet de garage en vestigde zich in Moerdijk. Zijn grootste klant toentertijd was de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij (RDM). ‘Ik was eigenlijk een soort verlengstuk van hen. Zo’n 10 jaar lang stuurde ik wekelijks een vrachtwagen met lieren en andere dekuitrusting naar de RDM. Een groot deel daarvan was voor onderzeeboten als de Walrus. Als oud-marineman kon ik daarvan genieten.’
Maar opnieuw werd Lemans door tegenslag getroffen. Door een hersenbloeding raakte hij invalide, waardoor zijn gebruikelijke manier van werken werd bemoeilijkt. ‘Klanten bezoeken ging niet meer en één van de leukste aspecten van het werk vond ik toch altijd het bezoeken van de schepen. Daardoor ben ik toen steeds meer export gaan doen. Klinkt gek, maar dat was makkelijker. Het uitwisselen van ideeën, overleg over tekeningen, alles ging over de fax en alles kon dus vanachter het bureau worden gedaan. Contacten kwamen via via. Ik had projecten in Duitsland, Griekenland, Polen, noem maar op. Tegenwoordig is er geen land in Europa waar ik niet aan geleverd heb. Momenteel is de tijd weer even wat moeilijker, maar de handel in Turkije is op een redelijk niveau en ook Nederland en België trekken alweer wat aan. Gewoon nog even zuinig doen.’
Nu Lemans 65 is geworden trekt hij zich samen met zijn tweede vrouw langzaamaan terug uit het bedrijf. Zoon Michel zet het werk voort. En hoewel de markt ‘nog lang niet terug is op niveau’ kan Michel Lemans in elk geval vast rekenen op de nieuwe lading kluizen die momenteel onderweg zijn vanuit China.