‘Ik vind het een machtig vak’

Jos Huiskens heeft wat met zijn Mrs Jones

Een droom over een varende woning leidde Jos Huiskens (1957) naar een nieuw leven als binnenvaartschipper. Hij was zelfstandig organisatieadviseur en kreeg te maken met een lid van de raad van bestuur van een onderneming met 2200 werknemers, die het verschil niet wist tussen debet en credit. ‘Toen ik dat voor de vierde keer moest uitleggen, heb ik Onze Lieve Heer aangeroepen met de vraag waarom hij op die plek zat en niet ik.’

Jos Huiskens
Jos achter de knoppen van Mrs Jones. ‘Ik moet zeggen dat ik verdomd veel heb geleerd.’ Foto Heere Heeresma Jr.

Uit pure frustratie besloot Huiskens met zijn ‘bijzonder mooie’ vak te stoppen. Hij was toen 55 jaar oud. Zo’n vijf jaar freewheelde hij door Europa met zijn Mazda MX5 en Honda Goldwing, tot zijn beste vriend hem erop wees dat hij zich verveelde en weer eens wat moest gaan doen. ‘Toen kreeg ik een fantastische droom, waarin ik op het water leefde in een soort varende woning.’

Vaarbewijs

Hij wilde de omgebouwde spits Silence kopen, tot de eigenaar hem vroeg of hij wel een groot vaarbewijs had. Een domper voor Jos, die slechts een klein vaarbewijs A en B had. Hij wendde zich tot Harm Bergsma, docent binnenvaartkunde van het STC. Die wist de oplossing: een opleiding tot binnenvaartschipper. En zo schoof Huiskens in september 2017 aan in de schoolbanken van het STC.

Wild West

Na het theoretische gedeelte van zijn opleiding, begon hij in december 2017 aan de praktijk op een tanker. ‘Wat een Wild West! De kapitein en de stuurman waren erg goed van keilen en snuiven. Ik heb twee nachten doorgehaald met de volmatroos van Tsjechische afkomst. Niet met feesten, maar met het lossen en laden van het schip. Hij heeft me het vak uitgelegd en me overtuigd ermee door te gaan.’

Jos voer nog op een andere tanker, twee koppelverbanden en een container-Kempenaar. In maart 2019 haalde hij zijn groot vaarbewijs. ‘Ik dacht: ik heb wel het papiertje, maar varen kan ik nog niet. Ik ben op verschillende schepen meegegaan om te proberen het varen te snappen en in 2020, toen eigenlijk niemand deze grijze duif wilde hebben, heb ik zelf maar een schip gekocht en met vallen en opstaan het nodige geleerd.’

Dat schip was de in 1965 bij scheepswerf Burcht in België als de Eddy Fernand gebouwde Robia. Jos gaf haar de naam Mrs Jones (56 x 6,60 meter, 711 ton, 2 x 300 pk Cummins). Vanwaar die naam? ‘Me and Mrs Jones, we have a thing going on.’

Bevrachters

Jos vaart met veevoer en is selectief geworden in zijn bevrachterskeuze. ‘Een van mijn selectiecriteria is dat er op tijd wordt betaald. Er zijn bevrachters die na vier weken nog geen tijd vinden om te betalen. Een ander selectiecriterium is een duidelijke en complete briefing over de vracht. Er zijn erbij die maar halve informatie geven. Dan heb je je prijs bepaald en zeggen ze bijvoorbeeld: het is pas twee dagen later. Dan lig je twee dagen extra stil voor dezelfde prijs.’

Hoe kijkt hij als voormalig organisatiedeskundige naar de relatie tussen schipper en bevrachter? ‘Er valt heel wat te verbeteren. Het zou mooi zijn als bevrachters schippers zouden zien als verlengstuk van het team. Vaak is de schipper de sluitpost.’

Jos rekende eens aan een bevrachter voor hoeveel hij verdiende aan een reis. ‘Als ik 12 uur per dag tel en mijn netto omzet deel door het aantal uren dat ik bezig ben, dan heb ik 39,42 euro per uur, inclusief bemanning, schip en gasolie. Volgens mij verdient een kapper nog meer in een vergelijkbare situatie. Die zit zo op 70 euro per uur en heeft alleen maar een schaar gekocht.’

Machtig vak

Jos kocht de Mrs Jones met eigen geld en investeerde stevig in haar. In 2023 had hij veel onverwachte tegenvallers. ‘Ik moet zeggen dat ik verdomd veel heb geleerd. Ik vind het een machtig vak. Sta met plezier het schip te boenen en het ruim uit te spuiten.’

Trots vertelt hij hoe hij de Mrs Jones in Sliedrecht ‘achterwaarts inparkeerde’ en een oud-schipper hem complimenteerde. ‘Toen voelde ik me gelijk drie meter vijftig.’

Jos Huiskens heeft wat met zijn Mrs Jones | Schuttevaer.nl
‘Ik vind het een machtig vak’

Jos Huiskens heeft wat met zijn Mrs Jones

Een droom over een varende woning leidde Jos Huiskens (1957) naar een nieuw leven als binnenvaartschipper. Hij was zelfstandig organisatieadviseur en kreeg te maken met een lid van de raad van bestuur van een onderneming met 2200 werknemers, die het verschil niet wist tussen debet en credit. ‘Toen ik dat voor de vierde keer moest uitleggen, heb ik Onze Lieve Heer aangeroepen met de vraag waarom hij op die plek zat en niet ik.’

Jos Huiskens
Jos achter de knoppen van Mrs Jones. ‘Ik moet zeggen dat ik verdomd veel heb geleerd.’ Foto Heere Heeresma Jr.

Uit pure frustratie besloot Huiskens met zijn ‘bijzonder mooie’ vak te stoppen. Hij was toen 55 jaar oud. Zo’n vijf jaar freewheelde hij door Europa met zijn Mazda MX5 en Honda Goldwing, tot zijn beste vriend hem erop wees dat hij zich verveelde en weer eens wat moest gaan doen. ‘Toen kreeg ik een fantastische droom, waarin ik op het water leefde in een soort varende woning.’

Vaarbewijs

Hij wilde de omgebouwde spits Silence kopen, tot de eigenaar hem vroeg of hij wel een groot vaarbewijs had. Een domper voor Jos, die slechts een klein vaarbewijs A en B had. Hij wendde zich tot Harm Bergsma, docent binnenvaartkunde van het STC. Die wist de oplossing: een opleiding tot binnenvaartschipper. En zo schoof Huiskens in september 2017 aan in de schoolbanken van het STC.

Wild West

Na het theoretische gedeelte van zijn opleiding, begon hij in december 2017 aan de praktijk op een tanker. ‘Wat een Wild West! De kapitein en de stuurman waren erg goed van keilen en snuiven. Ik heb twee nachten doorgehaald met de volmatroos van Tsjechische afkomst. Niet met feesten, maar met het lossen en laden van het schip. Hij heeft me het vak uitgelegd en me overtuigd ermee door te gaan.’

Jos voer nog op een andere tanker, twee koppelverbanden en een container-Kempenaar. In maart 2019 haalde hij zijn groot vaarbewijs. ‘Ik dacht: ik heb wel het papiertje, maar varen kan ik nog niet. Ik ben op verschillende schepen meegegaan om te proberen het varen te snappen en in 2020, toen eigenlijk niemand deze grijze duif wilde hebben, heb ik zelf maar een schip gekocht en met vallen en opstaan het nodige geleerd.’

Dat schip was de in 1965 bij scheepswerf Burcht in België als de Eddy Fernand gebouwde Robia. Jos gaf haar de naam Mrs Jones (56 x 6,60 meter, 711 ton, 2 x 300 pk Cummins). Vanwaar die naam? ‘Me and Mrs Jones, we have a thing going on.’

Bevrachters

Jos vaart met veevoer en is selectief geworden in zijn bevrachterskeuze. ‘Een van mijn selectiecriteria is dat er op tijd wordt betaald. Er zijn bevrachters die na vier weken nog geen tijd vinden om te betalen. Een ander selectiecriterium is een duidelijke en complete briefing over de vracht. Er zijn erbij die maar halve informatie geven. Dan heb je je prijs bepaald en zeggen ze bijvoorbeeld: het is pas twee dagen later. Dan lig je twee dagen extra stil voor dezelfde prijs.’

Hoe kijkt hij als voormalig organisatiedeskundige naar de relatie tussen schipper en bevrachter? ‘Er valt heel wat te verbeteren. Het zou mooi zijn als bevrachters schippers zouden zien als verlengstuk van het team. Vaak is de schipper de sluitpost.’

Jos rekende eens aan een bevrachter voor hoeveel hij verdiende aan een reis. ‘Als ik 12 uur per dag tel en mijn netto omzet deel door het aantal uren dat ik bezig ben, dan heb ik 39,42 euro per uur, inclusief bemanning, schip en gasolie. Volgens mij verdient een kapper nog meer in een vergelijkbare situatie. Die zit zo op 70 euro per uur en heeft alleen maar een schaar gekocht.’

Machtig vak

Jos kocht de Mrs Jones met eigen geld en investeerde stevig in haar. In 2023 had hij veel onverwachte tegenvallers. ‘Ik moet zeggen dat ik verdomd veel heb geleerd. Ik vind het een machtig vak. Sta met plezier het schip te boenen en het ruim uit te spuiten.’

Trots vertelt hij hoe hij de Mrs Jones in Sliedrecht ‘achterwaarts inparkeerde’ en een oud-schipper hem complimenteerde. ‘Toen voelde ik me gelijk drie meter vijftig.’