Hardrock-klanken vullen de stuurhut van de Amira. Op de matzwarte elektrische Aristides gitaar vliegen vingers over de snaren. Op het gezicht een grote lach. Dit nummer heb ik zelf geschreven. Het gaat over Libanon, waar ik in 1980 voor het Nederlandse leger heb gediend, aldus John de Vries, terwijl de versterker verder rockt. ‘Ik hou van Led Zeppelin en Deep Purple. Als we bij de terminals liggen te wachten, vind ik het heerlijk om te spelen.’

Discotheek

Muziek, scheepvaart en Harley Davidson. Het zijn de drie grote passies van De Vries. Dat deze Zeeuwse schipperszoon nog steeds vaart, is minder voor de handliggend dan het lijkt. ‘Op m’n 21e kocht ik mijn eigen beunschip. Dat voer ik met keihard varen in negen jaar hypotheekvrij.

‘Muziek en horeca was altijd een grote passie van mij. Ik kon mijn schip goed verkopen en in Leiden kwam een discotheek vrij in een monumentaal pand waar de gemeente Leiden mee in haar maag zat, vanwege de uitstraling. Gelegen in de chique Breestraat met zwartgeverfde ramen recht tegenover studentenvereniging Minerva, waar onze koning Willem-Alexander nog lid van is geweest. Daar wist ik wel raad mee. Met de opbrengst van het schip heb ik de discotheek overgenomen en verbouwd tot het grootste Grand Café van Leiden: Bacchus. We hadden een groot podium, waar veel live-optredens met tv-opnames waren van Kane, Bløf, Anouk, Ilse de Lange en vele andere bekende artiesten.’

Mooi nieuw schip

‘De zaken gingen goed en op een gegeven moment kon ik het horecapand met 12 appartementen erboven kopen. Ondertussen verliefd geworden op het mooiste meisje van Bacchus en daarmee getrouwd. Uiteindelijk heb ik mijn horecaonderneming en vastgoed met heel veel winst verkocht en heb toen een soort van ondernemers-rustperiode van vijf jaar gehouden. In die tijd voer ik in de Amsterdamse grachten op rondvaartboten. Ik kreeg diverse plannen toegeschoven voor grote horecaprojecten, maar vond het wel even goed zo.

‘Gaat het bij een rasondernemer dan niet kriebelen om een eigen ding te doen? Zeker, het ging uiteindelijk kriebelen en het varen als ondernemer bleef trekken. Ik wilde altijd nog eens mijn eigen schip afbouwen. Bij Bodewes in Millingen a/d Rijn lag een nieuw 85-metercasco en dat was mijn kans. Dus gekocht en naar de wensen van mij en mijn vrouw laten afbouwen. Na een aantal jaren varen en een gezin stichten, heb ik dat schip verkocht en in Polen een mooi nieuw 110 x 11,45 meter Plock-casco laten bouwen en in Nederland laten afbouwen. Alles erop en eraan, spudpalen, moderne lessenaar, mooie woning. Helemaal naar onze wensen, helemaal af.’

Tekst gaat verder onder de foto.

Gigaproblemen

‘Maar, de vervoermarkt was toen heel goed en het schip niet bepaald een koopje! Dus toen de markt instortte in 2008 had ik vanaf dag 1 dat het schip in de vaart kwam gigaproblemen. Het goederenvervoer viel vrijwel stil en ik kon mijn aflossingen niet betalen. Zelfs mijn rente lukte niet! Nou, dan sta je in een doodlopende straat zonder achteruit…

‘Elk jaar kreeg ik een brief van de bank. U moet uw achterstand inlopen. Ik schreef dan een keurige brief terug, dat dat met de beste wil van de wereld nooit zou gaan lukken. Het was een rare tijd, want voor de bank was ons schip aan de ketting leggen ook geen alternatief. We zaten dus in hetzelfde schuitje.
‘Jarenlang heb ik me toen het snot voor de ogen gevaren om te overleven. Zwarte sneeuw gezien.’

Johns gezicht betrekt hieraan terugdenkend en hij vervolgt: ‘Met mijn vrouw had ik afgesproken dat, als de kinderen naar school gingen, zij aan de wal zouden gaan. Maar ja, als je financieel zo slecht zit, kun je geen huis huren, laat staan kopen. Dat zette behoorlijk druk. Het voelt niet goed als je, naast alles waaraan je niets kunt doen, ook nog het idee krijgt dat je niet voor je gezin kunt zorgen. Ik wens dat niemand toe. Het is dankzij een behulpzame accountmanager van de Rabobank dat het, ondanks alle tegenwind, gelukt is om een huis te kopen. Een vast containercontract met Prolog/Danser speelde daarin ook een rol. Tijd voor weer wat rust in de tent.’

Nog een paar jaar

Heel soms denkt John nog weleens terug of het verkopen van zijn pand in Leiden wel ‘het beste idee van Nederland’ was. De huuropbrengsten uit een hypotheekvrij pand… ‘Ja, daar had ik rijkelijk van kunnen leven en niet meer hoeven werken en waren me zeer zware jaren bespaard gebleven.’

Terug naar vandaag. ‘Ik ben altijd optimistisch gebleven. Terugkijken, daar koop je niks voor. Toch, het is weleens goed dit verhaal te delen. Mensen zien alleen als het goed gaat, maar niet altijd waar het vandaan heeft moeten komen en wat we ervoor hebben moeten doen. Het zijn nu voor ons gelukkig betere tijden. Nog een paar jaar en dan is de hypotheek ver afgelost. Ik ben niet meer de jongste en zou nu wel minder willen varen en meer thuis bij het gezin willen zijn. Financieel-technisch zou dat kunnen, maar dat vergt goed personeel en dat valt niet mee. Schippers zijn nu echt schaars en vragen ongeacht hun kwaliteiten de hoofdprijs. Daar maak ik me nu echt wel zorgen over. Ook omdat ik heel netjes op mijn schip ben. De markt voor containers en droge lading zit nu even in een dip, maar er gaat zoveel scheepsruimte Nederland uit, dat er toch een tekort aan scheepsruimte begint te komen. De vraag hoeft maar iets aan te trekken en dan zitten we hier in Nederland met een ondercapaciteit aan scheepsruimte. In deze vorm heb ik dat in de lange tijd die ik meedraai nog niet meegemaakt.’

Leerling-kapitein

Personeel is een permanente zorg. ‘Volgend jaar begint een leerling-kapitein bij mij. Ik heb goede hoop dat hij het leuk vindt. Nu vaar ik veel met afloskapiteins, maar ik zou er graag nog een vaste kapitein bij hebben.’
John werkt al jaren met Filipijnse stuurmannen/matrozen. ‘Twee vaste en een die wisselt. Deze mannen werken behoorlijk zelfstandig. Ik hoef ze niet meer te vertellen wat ze moeten doen. Na zoveel jaren in dienst onder zo’n aardige schipper gaat alles vanzelf, haha!’

Dan is het tijd voor een rondleiding over de Amira. Vanuit de machinekamer klinkt dance-muziek. We dalen af. De machinekamer blinkt dat het een lieve lust is. De twee matrozen grappen en grollen en willen meteen op de foto. ‘Ik heb ze leren schilderen en nu kunnen ze dat super goed’, aldus de trotse schipper.

Het idee dat Filipijnense matrozen voor een appel en ei werken is achterhaald, schetst John. ‘Die mannen verdienen een prima salaris comform de Nederlands cao. En dat is een veelvoud van het salaris van mensen op de Filipijnen zelf.’

Tekst gaat verder onder de foto.

Gasten aan boord

Al wil John liever meer tijd doorbrengen met zijn gezin, varen blijft hij prachtig vinden. ‘Ik heb inmiddels een aardig sociaal netwerk aan de wal. Die hebben vaak geen benul wat binnenvaart is. Dus neem ik zo vaak als het kan gasten mee. In mijn wijk en in mijn landrotten-vriendenclub van jurist, dokter tot kok, zijn er al veel mensen die één of meerdere malen hebben meegevaren. Het is grappig te zien hoe ze onder de indruk zijn van het scheepvaartleven. ‘Soms denk ik weleens: ik verkoop het schip. Ik heb genoeg leuke dingen te doen. Dan weer: ik hoop dat mijn zoon de binnenvaart in wil. Dan heeft-ie een prachtig schip en kan ik aflossen op mijn eigen schip en wordt De Vries Scheepvaart BV voortgezet. We gaan het zien!’

Onderling verzekerd

Als schipperszoon was het haast vanzelfsprekend dat John zijn schip bij de voorloper van EOC verzekerde. ‘Ik ben op een Dordtmunder geboren. Waarom EOC? Ik heb een beter gevoel bij een onderlinge verzekeraar. Je doet het dan als schippers toch samen. Ik heb veel gedoe gehad met een terugkerende boegschroefschade. Die schade is telkens vergoed. Daar ben ik blij mee. Sowieso heb ik altijd goed persoonlijk contact met de mensen van EOC. Ook de uitgebreide dekking, waarbij ook de verlette uren gedeeltelijk worden vergoed, is een reden voor mij om me bij EOC te verzekeren.