Zware Kees: Schoenen

Op het dek waar een week geleden nog harde housemuziek en vrolijk gelach klonk, is het nu stil. De deuren van de hutten waar de leerlingen verbleven staan open. Ze zijn met verlof, allemaal tegelijk. Tja, het was toch wel erg gezellig met zoveel studenten aan boord, mijmer ik wanneer ik in mijn sportoutfit naar de recreatieruimte loop om daar wat te gaan tafeltennissen.

Ineens valt me op hoe leeg de gang eigenlijk is; pas een seconde later realiseer ik me wat er mist. Er staan geen schoenen meer.
Een week geleden struikelde je nog over talloze rondslingerende schoenen. Alsof er een moskee was gehuisvest, altijd stonden er schoenen voor de deuren. Ik verbaasde me er telkens weer over hoeveel paar schoenen die jongens meenemen. Natuurlijk bewoonden twee leerlingen één hut, maar waarom er dan 10 paar (of meer) voor een deur slingerden ontging mij.
Terwijl ik een venijnig balletje met links effect over het netje mep, bedenk ik dat ik maar vier paar schoeisel bij me heb. Natuurlijk mijn rigboots (intussen ligt de meester over de vloer te dweilen: achter een balletje aan), mijn slippers, sandalen voor als het erg warm is en mijn ‘stapschoenen’. Nee, geen sportschoenen: pingpongen doe ik op blote voeten.

Dit artikel is exclusief voor abonnees

Wilt u onbeperkt lezen? Word abonnee en krijg toegang tot unieke maritieme vakinformatie waarmee u altijd up-to-date bent.

Abonneer

Zware Kees: Schoenen | Schuttevaer.nl

Zware Kees: Schoenen

Op het dek waar een week geleden nog harde housemuziek en vrolijk gelach klonk, is het nu stil. De deuren van de hutten waar de leerlingen verbleven staan open. Ze zijn met verlof, allemaal tegelijk. Tja, het was toch wel erg gezellig met zoveel studenten aan boord, mijmer ik wanneer ik in mijn sportoutfit naar de recreatieruimte loop om daar wat te gaan tafeltennissen.

Ineens valt me op hoe leeg de gang eigenlijk is; pas een seconde later realiseer ik me wat er mist. Er staan geen schoenen meer.
Een week geleden struikelde je nog over talloze rondslingerende schoenen. Alsof er een moskee was gehuisvest, altijd stonden er schoenen voor de deuren. Ik verbaasde me er telkens weer over hoeveel paar schoenen die jongens meenemen. Natuurlijk bewoonden twee leerlingen één hut, maar waarom er dan 10 paar (of meer) voor een deur slingerden ontging mij.
Terwijl ik een venijnig balletje met links effect over het netje mep, bedenk ik dat ik maar vier paar schoeisel bij me heb. Natuurlijk mijn rigboots (intussen ligt de meester over de vloer te dweilen: achter een balletje aan), mijn slippers, sandalen voor als het erg warm is en mijn ‘stapschoenen’. Nee, geen sportschoenen: pingpongen doe ik op blote voeten.

Dit artikel is exclusief voor abonnees

Wilt u onbeperkt lezen? Word abonnee en krijg toegang tot unieke maritieme vakinformatie waarmee u altijd up-to-date bent.

Abonneer