Wel verzocht men mij de kortste route te nemen én zo economisch mogelijk te varen. In ons geval betekent dat de stroomnaad van de Golfstroom opzoeken, met volle stroom mee onderlangs New Foundland, zuid van de Grand Banks of New Foundland blijven om eventueel afgedreven ijsbergen te missen en daarna grootcirkelen naar Cape Wrath. Daarna door de Pentland Firth (met hopelijk nog eens volle stroom mee), vervolgens de Noordzee oversteken en via de Kleine Belt de Baltic in. Mooie planning, zeker in de zomer.
Dit overziend is het de kortste en meest voor de hand liggende route. Tevreden schuif ik alle zeekaarten terug in de kaartenlade en besluit nog even het weer te bekijken, dat zou nog roet in het eten kunnen gooien.
Hé, een mailtje van kantoor. Snel kijk ik naar de afzender, maar kan de naam niet thuisbrengen. Een zekere Maarten op den Heuvel. Eens kijken wat Op den Heuvel wil.
De eerste zin is hoopgevend. Maarten vraagt: ‘Is everything well onboard?’ En hij hoopt dat ik al ben ingeslingerd. Toch bekruipt me een onbestemd gevoel: waar schuilt het addertje onder dit vriendelijk wuivende gras?
En ja hoor, daar komt het, meneer Op den Heuvel maakt zich zorgen over het traject dat ik heb gekozen. Hij ziet dat we afwijken van de geplande route. Ik ben me niet bewust dat ik íets heb afgesproken met meneer Maarten. Tevens constateert hij dat vóór ons een paar lichte depressies onze koers kruisen. Op een afstand van 1500 mijl! Maar op een vriendelijke manier vraagt hij of ik enig inzicht wil geven in mijn reisplan van Florida naar de Baltic. Ja, ja, men kijkt mee met alles wat we doen.
Vroeger kon ik daar nog weleens een licht verhoogde bloeddruk van krijgen – ‘Waar bemoeien ze zich mee?’- want is het niet zo dat de kapitein zijn route bepaalt? Maar door de vriendelijke vraagstelling en mijn gevorderde leeftijd ben ik (iets) milder geworden. Ik besluit een dagje of twee, drie na te denken over mijn antwoord. Misschien kan hij intussen vanachter zijn computer het zicht hier wat opklaren…