Zware Kees: Safety first!

Omdat China een onstilbare honger heeft naar grondstoffen en Australië daar zo’n beetje uit bestaat, verrijzen er in dat laatste land overal terminals om de afgegraven mineralen zo snel mogelijk per schip af te voeren. Er gaan zelfs spotprenten rond dat Australië één grote dagbouwmijn is geworden. Nog even en het continent is op!

Maar voor het zover is zijn er voor zware-ladingmaatschappijen volop kansen een graantje mee te pikken van de economische opleving die Australië doormaakt. Dus doen ook wij met grote regelmaat een haven aan om delen van terminals, pieren en complete fabrieken af te leveren.

Ditmaal wachten in het ruim van ons schip twee Electrical Sub Stations. Vraag me niet wat dit zijn, voor ons zijn het gewoon overmaatse barakken met een beetje overgewicht. Die moeten aan de wal; lekker simpel.

Maar dat is schijn. Het scheepskantoortje wordt bevolkt door een drietal stoere Aussies gekleed in opzichtig gele en blauwe werkkleding, voorzien van reflecterende strepen. Laarzen, helmen en veiligheidsbrillen completeren hun uitrusting. Want werken in Australië is oké, zolang het heel, heel veilig gaat. En dat komt de voorman van de stuwadoors ons persoonlijk vertellen. Hij haalt diep adem en steekt van wal: ‘Kapitein, niemand van de bemanning mag de wal op zonder zwemvest. Men moet veiligheidsbrillen dragen, werkschoenen, overalls met lange mouwen – dus niet opgerold – helmen, werkhandschoenen. En niemand mag zonder veiligheidslijnen werken op een hoogte van meer dan 1,50 meter en voordat we beginnen dient er een toolbox-meeting te worden gehouden met heel de bemanning én mijn mensen en iedereen die bij het lossen is betrokken. En zijn er nog vragen?’

Ik geef hem een complimentje, omdat hij dit verhaal in een ademteug kan vertellen. Dan vervolgt hij dat het wel de bedoeling is alle lading vandaag nog te lossen.

‘Sorry, maar we doen geen zware lading in donkere uren’, zeg ik resoluut.

De voorman, kennelijk niet gewend te worden tegengesproken, kijkt mij schattend aan en antwoord: ‘Kapitein, ik heb de macht om al het werk te stoppen, als dat is wat u wilt…’

Het kost mij een seconde hem van repliek te dienen. ‘Allereerst denk ik dat dit het lossen van de lading niet zal bespoedigen en voorts wijs ik u op het aspect veiligheid, u welbekend gezien het verhaal van zo-even. Ook wij zien het nut van veiligheid in, dus geen zware lading in donkere uren.’

Even lijkt het erop dat de voorman erg boos gaat worden, maar na wat binnenmonds gemompel beent hij weg.

Zware Kees: Safety first! | Schuttevaer.nl

Zware Kees: Safety first!

Omdat China een onstilbare honger heeft naar grondstoffen en Australië daar zo’n beetje uit bestaat, verrijzen er in dat laatste land overal terminals om de afgegraven mineralen zo snel mogelijk per schip af te voeren. Er gaan zelfs spotprenten rond dat Australië één grote dagbouwmijn is geworden. Nog even en het continent is op!

Maar voor het zover is zijn er voor zware-ladingmaatschappijen volop kansen een graantje mee te pikken van de economische opleving die Australië doormaakt. Dus doen ook wij met grote regelmaat een haven aan om delen van terminals, pieren en complete fabrieken af te leveren.

Ditmaal wachten in het ruim van ons schip twee Electrical Sub Stations. Vraag me niet wat dit zijn, voor ons zijn het gewoon overmaatse barakken met een beetje overgewicht. Die moeten aan de wal; lekker simpel.

Maar dat is schijn. Het scheepskantoortje wordt bevolkt door een drietal stoere Aussies gekleed in opzichtig gele en blauwe werkkleding, voorzien van reflecterende strepen. Laarzen, helmen en veiligheidsbrillen completeren hun uitrusting. Want werken in Australië is oké, zolang het heel, heel veilig gaat. En dat komt de voorman van de stuwadoors ons persoonlijk vertellen. Hij haalt diep adem en steekt van wal: ‘Kapitein, niemand van de bemanning mag de wal op zonder zwemvest. Men moet veiligheidsbrillen dragen, werkschoenen, overalls met lange mouwen – dus niet opgerold – helmen, werkhandschoenen. En niemand mag zonder veiligheidslijnen werken op een hoogte van meer dan 1,50 meter en voordat we beginnen dient er een toolbox-meeting te worden gehouden met heel de bemanning én mijn mensen en iedereen die bij het lossen is betrokken. En zijn er nog vragen?’

Ik geef hem een complimentje, omdat hij dit verhaal in een ademteug kan vertellen. Dan vervolgt hij dat het wel de bedoeling is alle lading vandaag nog te lossen.

‘Sorry, maar we doen geen zware lading in donkere uren’, zeg ik resoluut.

De voorman, kennelijk niet gewend te worden tegengesproken, kijkt mij schattend aan en antwoord: ‘Kapitein, ik heb de macht om al het werk te stoppen, als dat is wat u wilt…’

Het kost mij een seconde hem van repliek te dienen. ‘Allereerst denk ik dat dit het lossen van de lading niet zal bespoedigen en voorts wijs ik u op het aspect veiligheid, u welbekend gezien het verhaal van zo-even. Ook wij zien het nut van veiligheid in, dus geen zware lading in donkere uren.’

Even lijkt het erop dat de voorman erg boos gaat worden, maar na wat binnenmonds gemompel beent hij weg.