De Strasbourg werd in 1966 gebouwd bij scheepswerf De Biesbosch in Dordrecht met als hoofdmotoren 2 x 900 pk MGO voor rederij CFNR in Straatsburg, met de afmedingen 32 bij 11,20 meter en een diepgang van 1,40 meter. Tegelijkertijd liet Reederei Haniel in Duisburg de Franz Haniel 11 bouwen bij een Duitse werf. De beide boten waren bedoeld voor kalksteentransport, een contract dat CFNR en Haniel overnamen van rederij Damco, die dit transport al sinds 1923 uitvoerde voor de Dyckerhoff Cementfabrieken met sleepschepen.
Ze voeren op de Midden-Rijn vanaf Oppenheim en Budenheim naar de cementfabrieken in Neuwied en Oberkassel/Bonn met twee miljoen ton bakkenlading per jaar. Ze kregen weinig voortstuwingsvermogen, omdat het de bedoeling was dat ze met twee duwbakken zouden varen die zowel leeg op- als geladen afvarend altijd naast elkaar gekoppeld waren. Dit transport verliep tot begin jaren tachtig naar volle tevredenheid, mede omdat de diepgang van de boten zo gering was.
Trillingen
De duwboten hadden te weinig kracht om met vier duwbakken te varen en waren daarmee feitelijk uitgevaren. De Franz Haniel 11 werd in 1983 dan ook gesloopt bij de scheepswerf Gute Hoffnungshütte in Walsum, waar ze ooit was gebouwd. De CFNR besloot in 1981 de Strasbourg te hermotoriseren. Dat gebeurde in Dordrecht op scheepswerf De Biesbosch. Twee nieuwe grote en zware MGO-motoren van elk 2000 pk werden geplaatst. Deze waren geschikt om op zowel gasolie als op stookolie te draaien. Dat laatste is overigens nooit gebeurd omdat de Rijnvaartcommissie hiervoor geen toestemming verleende.
Omdat de motoren groter en zwaarder waren dan gebruikelijk, pasten ze niet in de bestaande machinekamer en moest de ruimte worden vergroot. De duwboot werd hiervoor door midden gesneden, midscheeps overdwars, en er werd drie meter lengte tussengevoegd. Zo ging ze van 32 naar 35 meter lengte.
Hiermee hoopte men dat de Strasbourg tevens geschikt zou zijn voor de zesbaksduwvaart. Maar dit was geen succes. Bij de proefvaart bleek dat de boot hiervoor ongeschikt was omdat er hevige trillingen ontstonden die niet oplosbaar bleken te zijn. De Strasbourg zou nooit op vol vermogen kunnen varen. In 1989 werd ze dan ook opgelegd in de haven van Straatsburg.
Binnenvaartmuseum
De Strasbourg werd in Straatsburg verbouwd tot binnenvaartmuseum op initiatief van de vereniging van het regionale Museum van de Rijn. Het museum Naviscope Alsace ging open in de zomer van 1994. De bezoekers konden rondlopen op de verschillende dekken van de duwboot en op het bovendek de originele stuurhut bezichtigen. De machinekamer werd volledig ontmanteld, grondig gecleand en verbouwd. De drie dekken werden door ruime trappen met elkaar verbonden, zodat grote groepen rondgeleid konden worden langs de vele schaalmodellen. Ook was er een grote maquette van de historische binnenhaven van Straatsburg te zien. Enkele jaren geleden sloot het museum de deuren, wegens gebrek aan vrijwilligers.
Einde
Er waren daarna plannen om de boot, die bij scheepswerf Karcher in Freistett lag, om te bouwen tot horecagelegenheid. Maar Vereniging ‘De Binnenvaart’, die de vroegere CFNR-duwboot René Siegfried in gebruik heeft als museumschip, kreeg op Eerste Pinksterdag een telefoontje van een schipper uit Duitsland met de vraag of ze de Strasbourg hadden gekocht. De duwboot was langszij de Onderneming afvarend gespot.
De Strasbourg bleek bij navraag onderweg naar scheepssloperij Treffers. Het vlak van de boot verkeerde in slechte staat. Na bezichtiging in Haarlem, het bestuderen van het vlakrapport en lang nadenken, besloten Stichting en Vereniging ‘De Binnenvaart’ om de Strasbourg toch niet te kopen. Dit voornamelijk, evenals in Straatsburg, door gebrek aan vrijwilligers. (MdV)
(Met dank aan Jos Hubens, ambassadeur ‘De Binnenvaart’)