Het is vijf jaar geleden dat er een abrupt einde leek te komen aan hun bedrijf. Bij Jan-Pieter werd een vergroeiing aan zijn ruggenmerg geconstateerd. Hij had uitvalsverschijnselen en zenuwschade leidde tot een incomplete dwarslaesie. Daarop werd hij arbeidsongeschikt verklaard en kreeg te horen dat hij misschien nooit meer zou lopen. ‘Toen hebben we acht maanden thuis gezeten in Hendrik-Ido-Ambacht. Daarna ben ik samen met een bevriende fysiotherapeut extra gaan trainen, om toch weer naar boord te gaan’, vertelt Jan-Pieter aan boord van de Seolto. ‘We zijn eerst weer aan boord gaan wonen en daarna hebben we het gewoon weer geprobeerd. Zeker de eerste keer viel dat niet mee, vooral ook omdat mijn energie beperkt is. We hebben alles aangepast op het schip, zoals elektrische luiken en spudpalen. Met zware trossen sjouwen lukt niet meer. Ik mag ook absoluut niet tillen. We willen ook geen ingewikkelde ladingen meer en het onderhoud hebben we uitbesteed.’

Kantoortijden

Na enkele maanden gewenning lukte het toch weer wat behendiger te worden aan boord. Nu maakt de Seolto zo’n 20 tot 25 reizen per jaar. ‘We varen kantoortijden. Voor de meeste schippers is dat niet normaal. Toen ik een arts vertelde dat ik ’s middags gewoon moe ben, vond hij dat niet meer dan logisch. Zeker wanneer ik vertelde dat we elke ochtend om zes uur beginnen.’

De bemanning van de Seolto vaart het liefst naar Noord-Duitsland via het Mittellandkanaal en heeft een voorkeur voor lange reizen. ‘Aan het kanaal kunnen we altijd op tijd stoppen en kan ik ook elke dag op de wal een eind lopen. Als je de Rijn op vaart lukt dat niet. Ik bel ook altijd maar naar één bevrachter, die weet wat ik kan en zorgt dat ik aan het werk blijf.’

Seolto

Schipper De Bruijn vaart al bijna zijn hele leven op de Seolto, het schip was eerst van zijn vader. ‘Ik ben in de Maashaven aan boord geboren en ging later naar het internaat. Met veel van die klasgenoten heb ik nog steeds regelmatig contact. Ik vond het op het internaat wel gezellig, maar dat leren vond ik overbodig. Op mijn vijftiende ben ik naar boord gegaan. Mijn ouders eisten dat ik dan aan boord wel alle papieren voor schipper zou halen. In 1977 kocht mijn vader deze Seolto en op mijn achttiende ben ik vennoot geworden. Mijn vader was toen wel een beetje klaar met varen en ging aan de wal. Toen heb ik nog vier jaar samen met mijn zusje gevaren. In die jaren deden we vooral binnenlandse reizen, via de beurs. Veel kunstmest of stukgoed. We zorgden altijd dat we op vrijdag naar huis in Rotterdam gingen, zodat we het hele weekend de stad in konden. Pas nadat ik mijn Rijnpatent haalde, zijn we internationaler gaan varen.’

In 1983 wordt Jan-Pieter eigenaar van de Seolto. De scheepsnaam is een afkorting van Strijd en onderneming leidt tot overwinning.

Schippersdochter

Jan-Pieter huwde 22 jaar geleden met Jacqueline. Een schippersdochter die jarenlang in de zorg had gewerkt. Jacqueline: ‘Als schipperskind was ik de binnenvaart wel gewend. Het is gewoon een leuk beroep. Ik vind het heerlijk om veel buiten te doen, hou van schuren en verven. Je ligt ook steeds ergens anders.’

Van hun twee kinderen, Jeroen en Desirée, koos hun zoon ook voor de maritieme sector. ‘Jeroen is kapitein op een passagiersschip.’

Eigen planning

In de voorbije jaren heeft het echtpaar wel overwogen een nieuwer en groter schip te kopen, maar het vergde altijd een te hoge investering. ‘We willen dit echt nog wel een tijdje blijven doen. Als schipper heb je toch het idee dat je lekker mag doen wat je wilt. Je maakt je eigen reisplanning en soms calculeer je in dat je een dag later op je losplek bent.’

Terwijl ze wachten op een volgende reis liggen ze vaak afgemeerd in Gorinchem, ook wel in Vianen. Nog niet zo lang geleden zijn ze verhuisd van Hendrik-Ido-Ambacht naar een appartement in Nieuw-Lekkerland, daar zijn ze in het weekend. ‘We hebben aan boord een prettig leven en hebben nooit het streven gehad om rijk te worden. Genoeg vrije tijd vinden wij wel belangrijk.’

Jan-Pieter schat in dat hij en Jacqueline behoren tot de laatste generatie die nog als gezin vaart. ‘Vrouwen gaan aan de wal, kinderen die niet meer naar een internaat en zo zal het gezinsbedrijf in de binnenvaart langzaam uitsterven.’

Lees ook:

‘Met drie kleine kinderen aan boord wil je je toch op je gezin richten’

Twee-op-twee-af op de Beaufort