‘Het probleem is dat we steeds meer schuld krijgen en daar hebben we geen zin in. Verleden jaar verdienden we in een maand wat we nu in een half jaar verdienen, zoveel hebben we ingeleverd. Het probleem is dat je in een goede tijd geen buffer op kunt bouwen, want dan komt de belastingdienst. Nu kunnen we de gasolie betalen, maar de rente niet. Die wordt vervolgens bijgeschreven op je rekening courant en daarover betaal je 7,5 procent rente’, vertellen ze.

Als ze niet meer varen gaat het echtpaar naar de woningbouwvereniging in Alphen aan den Rijn en moet een baan aan de wal zoeken. Aan werk komen is vermoedelijk niet eenvoudig, want Willem is 57. Ze zien er tegenop. ‘Ik lig er ’s nachts wakker van’, zegt Nellie.

Willem probeert het van zich af te zetten. ‘De bank ligt er niet wakker van. En de bevrachter kennelijk ook niet, anders bood hij geen reizen aan beneden de kostprijs. Ik zie het straks allemaal wel. Komt tijd komt raad, hoop ik.’

Geen optie

Beiden constateren dat de verhouding tussen de huidige verdiensten en de maatregelen om de crisis door te komen aan de wal en aan boord zoek is. ‘Wij hebben alle matrozen moeten ontslaan, omdat we ze niet meer konden betalen. Dat zie je op meer schepen, maar op de wal heeft iedereen nog werk. Daar zijn geen mensen ontslagen. Dat steekt.’

Het echtpaar vaart al een tijdje en maakte ook de crisis in de jaren tachtig mee. Toch was dat anders constateren ze, want in de jaren tachtig waren de bedragen die met een binnenvaartonderneming gemoeid waren lager. In die tijd was een groot schip 86 meter en was het elektrisch stuurwerk de meest geavanceerde apparatuur aan boord.

Een echte uitweg voor hun financiële problemen is er niet, constateren ze. Verkopen is geen optie, want de handel staat stil. ‘Sommigen banken financieren geen droge lading meer en andere banken vragen vijftig procent eigen geld. Wie heeft dat liggen om een schip te kopen? Het verbaast ons dat Duitsland en België de crisis niet aanmelden, want we begrepen dat het in België ook niet erg best gaat. In Duitsland is waarschijnlijk meer geïnvesteerd in woningen in plaats van in schepen.’

Droevig

Willem en Nellie verwachten niet dat de vrachtprijzen op korte termijn zullen stijgen. Er is immers geen noodzaak meer te betalen, de lading toch wel wordt weggevaren. Ze zien het somber in voor de hele sector. ‘Dat vroeg de bank laatst ook aan ons: "Hoe ziet u de toekomst?" Nou droevig. Er schijnen nog 136 schepen bij te moeten komen. Dat zijn allemaal 3000-tonners of meer. Dus niemand weet waar het eindigt’, illustreert Willem.

Beiden lijkt het belangrijk dat de binnenvaart wat meer toewerkt naar een gemiddelde vrachtprijs, want vorig jaar werd er rond de kerst nog veertig euro per ton en nu praktisch niets.

Het echtpaar begon zo’n dertig jaar geleden in loondienst op de Franz Daniel (1300 ton). Hun eerste eigen schip was de Van Uden 14, daarna volgde de eerste Christiaan van 1402 ton. Ze groeiden langzamerhand door tot deze Christiaan van 3114 ton.

Hun zoon heeft nooit de ambitie gehad om het schip over te nemen, vertellen ze. ‘Hij vindt het werk leuk, maar ziet op tegen de verantwoordelijkheid. Dat moet je ook liggen. Hij vaart bij ons in loondienst en zal straks bij een ander aan de slag gaan.’

Scheepsgegevens

Scheepsnaam: Christiaan. Lengte: 110 meter. Breedte: 11,45 meter. Diepgang: 3,57 meter. Tonnage: 3114 ton. Europanummer: 02323895. Motor: MTU, 1800 pk van 2009. Bouwjaar: 1999. Thuishaven: Alphen aan den Rijn. Eigenaar: VOF Den Dool.