Het is even na negenen ’s morgens op mijn wacht. De zon schijnt als een gek, de wind houdt zich koest waardoor de zee zich nagenoeg rimpelloos uitstrekt in alle richtingen, zover het oog reikt. We zijn alleen. Geen ander schip trekt haar spoor door het traag bewegende oppervlak van de Pacific. Omdat de reis al lang duurt is het meeste papierwerk gedaan en kan ik me zo nu en dan overgeven aan wat het best kan worden omschreven als: gelukzalig een beetje oost-west kijken.