‘Veel liever aan het varen dan bellen’

Net als veel andere jonge schippers in Werkendam kreeg Bas den Breejen (25) de liefde voor de binnenvaart met de paplepel ingegoten. Zelfs een jaar lang varen op een bunkerboot met elke avond vrij kon hem niet op andere gedachten brengen, zodat hij toch weer terugkeerde naar de vrachtvaart.

Hannie Visser-Kieboom WERKENDAM, 06 oktober 2021, 12:00

‘Als kind wil je toch niets liever dan hetzelfde doen als je vader? Dat jaar op die bunkerboot beviel me slecht. Als je dan ’s avonds thuis bent heb je niks te doen. Later heb ik nog een abonnement genomen op de sportschool, maar ik ben gemaakt voor het varen’, vertelt Bas in zijn stuurhut.

‘Ik heb 11 jaar op het internaat gezeten. In het begin moest ik heel erg wennen, maar nu zeg ik dat het een fantastische tijd was. Samen met al die vrienden om je heen accepteer je gewoon dat je op het internaat woont. Ik zou het zo nog een keer willen doen.’

De jonge schipper koestert vooral het gevoel van vrijheid in de binnenvaart. ‘Ik moet er niet aan denken om in een werkhal of fabriek te werken met elke dag dezelfde routine. Aan boord ben je steeds op een andere plek en in een andere omgeving. En je hebt alles in eigen hand.’

Nieuwe boegschroef

Al enkele dagen ligt de Lavorando in Werkendam voor de inbouw van een nieuwe kopschroef. De oude begaf het op de Donau op weg naar Krems in Oostenrijk. ‘Ik had al 52 sluizen gehad toen de kopschroef kapot ging. Daarna moest ik nog 78 sluizen. Maar het is allemaal goed gegaan. Er is nog geen houtje vernield.’

Ondanks de kapotte kopschroef, kijkt Bas met veel plezier terug op zijn reis naar de Donau. ‘Ik heb daar vroeger weleens met mijn vader gevaren, maar dat was al meer dan zes jaar geleden. We kregen deze reis aangeboden en ik heb het overlegd met mijn matroos. We zijn vier weken weggeweest en ik vond het lekker rustig. Je hoeft alleen maar te varen. Hier in Nederland ben je alle dagen aan het bellen, bellen, bellen.

‘Tijdens het varen heb je ook nog tijd om veel buiten te doen. Ik zou het zo weer doen en heb met mijn matroos afgesproken dat we volgend jaar zomer weer een reis naar de Donau aannemen.’

Matroos Dennis

Den Breejen vaart al anderhalf jaar met een Nederlandse matroos, die in Apeldoorn woont. ‘Het is lastig om Nederlands personeel te vinden. Ik had een oproep geplaatst op Facebook en Dennis reageerde. Hij had al eerder gevaren, maar was naar de wal gegaan. Hij had ontdekt dat het water toch meer zijn plek was. In het begin moesten we wennen aan elkaar. Ik kan soms weleens opvliegerig worden als ik gestrest ben.’

Weekend thuis

De Lavorando, Italiaans voor werkzaam, kocht Den Breejen in 2018 samen met zijn vader, die zelf op de Laborieux vaart. Aanvankelijk was zijn vader de schipper en stapte Bas op de Laborieux aan boord. ‘Later hebben we een keer gewisseld en toen ben ik op de Lavorando gebleven. Als je zelf deels eigenaar bent en in de zaak zit, dan ben je toch meer voor jezelf bezig.

‘We varen met de Lavorando van maandag tot vrijdag. Ik probeer altijd op vrijdagavond naar Werkendam te rijden, waar ik vijf jaar geleden een appartementje heb gekocht. Op zondagavond rij ik dan weer naar boord. We hebben nooit vast werk, maar varen vooral in Nederland en België. Zand, grind, veevoer, kolen of stenen, als het maar goed betaald. Zand is het gemakkelijkst, bij veevoer moet je meer boenen. Vrijdag is altijd mijn boendag, dan is het schip weer netjes voor het weekend. Alleen tijdens de eerste corona-lockdown ben ik twee maanden in Friesland gebleven en ging ik niet naar huis. Ik had toen een vast putje in Harlingen en bleef daar in het weekend liggen. Op zaterdag had ik altijd wel wat te rommelen. Ik ben ook fan van computergames en heb hier aan boord zelfs een apart kamertje ingericht. Als ik in Werkendam lig blijf ik ook altijd aan boord. Hier slaap ik toch het lekkerste.’

Vernieuwing

Na de aankoop van de Lavorando in 2018 kreeg het schip een nieuwe luikenkap en nu dus een nieuwe kopschroef. Bas wil graag nog verder vernieuwen. Bovenaan zijn verlanglijstje staat het opnieuw intimmeren van de roef. Verder is hij nog volop bezig om alles aan boord in de kleuren rood, grijs en wit te schilderen. Plannen voor verdere vergroening heeft hij nog niet. ‘Als particuliere schipper is dat bijna niet te doen. Zo’n accupakket is gewoon niet te betalen. Ik wil echt wel aan de natuur denken, maar alle leuke dingen van het varen worden wel aan steeds meer regels gebonden. Als je buiten aan het bikken bent en er komt wat roest in het water dan is dat al een milieudelict. Straks mag je alleen op een scheepswerf nog buiten werken.’