Een blauwe maandag bezocht schipper Ceelen de zeevaartschool, alvorens hij definitief voor de binnenvaart koos. ‘Ik begon als matroos bij Martin Trouwborst. Daar had ik de tijd van mijn leven. Het was gezellig aan boord en Martin hielp altijd mee. Hij was toen nog vrijgezel. Nu lijkt het soms alsof een kapitein iets hoogs is en een matroos alleen in de machinekamer mag komen.’

Gezelligheid

Na zijn jaren als matroos kochten Cor en Linda in 1998 de Conatus. Door de jaren heen zagen ze de binnenvaart veranderen en ze missen soms de gezelligheid. ‘In het begin lagen we vaak in Cuijk met soms wel zeven schepen op rij. Dat was ook altijd gezellig met alle vrouwen nog aan boord. Nu gaan we zelf ook elk weekend naar huis, omdat we dan graag bij de kinderen zijn’, vertelt Cor, terwijl de kraan zand uit zijn ruim lost. Met 681 ton behoort de Conatus tot de kleine schepen. Ze vervoert vooral zand vanaf de Maas naar Gorinchem, Gouda en Lelystad. ‘We hebben heel lang van Vlissingen naar Rotterdam of Maassluis gevaren. Op die route kon je overal makkelijk van boord, dat was ideaal met de kinderen. Ook lagen we toen vaak in Vlissingen en gingen naar het strand. Enige nadeel was het zout, dat betekende altijd stralen. Nu varen daar vooral de grote schepen.’

Klein gebleven

Ook de Ceelens had ooit plannen om een groter schip te kopen, maar de bank wilde alleen een 110-meterschip financieren. Leuk zo’n grote woning, dacht schipperse Linda altijd. Om daarna nuchter vast te stellen dat je toch maar op één stoel tegelijk kunt zitten. Sinds ze gezondheidsklachten kreeg en bleek dat de kinderen geen interesse hadden het bedrijf over te nemen, besloten ze op de Conatus te blijven. ‘Ik heb al zoveel aan dit schip gerepareerd. We hoeven niet nog meer te investeren. En op een groot schip moet je met personeel varen. Als ik soms hoor hoeveel gezeik andere schippers daarmee hebben, dan vind ik het prima dat wij het samen doen.

Tijdsdruk

‘Het lijkt soms alsof het steeds groot, groter, grootst moet, terwijl juist dat kleine werk leuk is om te doen. Wij kunnen elk weekend naar huis zonder pijn in de buik. En in de zomervakantie liggen we altijd vier tot vijf weken stil.’
De laatste jaren ervaart het echtpaar wel meer tijdsdruk in de binnenvaart, terwijl ze juist door gebrekkig onderhoud aan sluizen soms langer onderweg zijn. ‘Rijkswaterstaat heeft jaren niks gedaan aan onderhoud. Alles stort nu in. Het lijkt België wel. Born, Sambeek, nu is Sint Andries weer drie maanden dicht. Op de sluis plaatsen ze dan een bordje: “Pas op, struikelgevaar”. Ze moeten zich schamen dat ze alles zo hebben laten versloffen. Als wij onze brandblusser niet op orde hebben of een uur te lang varen, krijgen we meteen een prent. Terwijl we onze reis nu bijna niet meer kunnen plannen als we bijvoorbeeld vanaf de Grensmaas naar Lelystad moeten. Als we dan weer eens te lang moeten wachten bij een sluis, varen we maar weer een nachtje door.’

Vakkennis

Net als haar man kan Linda zich ergeren aan het gebrek aan vakkennis op sommige sluizen. ‘Dan roepen ze: “Die boot die zich net heeft gemeld…”. Ze zouden veel meer affiniteit met de binnenvaart moeten hebben. Gewoon eens een jaar meevaren, dat kun je echt niet leren uit een boekje.’

Ook de vergroening van de binnenvaart kan niet op enthousiasme rekenen aan boord van de Conatus. ‘Dat kan echt niet met de huidige tarieven. Ook zijn lang niet alle regels uitvoerbaar, dat is het kromme. En net als je denkt dat je alles in orde hebt, komen er weer nieuwe regels. Nu gaat het weer over het geluid, terwijl wij al jaren op dit schip varen en slapen. Zelfs autokranen moeten nu worden gekeurd en je moet een kraanboek en hijsbewijs hebben. Mijn oudste zoon is kraanmachinist, maar die heeft dat echt niet allemaal. Controle is prima, maar ze zoeken soms echt naar een kleinigheidje.’

Lees ook:

Clip #115 ’Loflied op de langzaamloper (49) – Kromhout 2H3 op de Zeester’

Coronatest belemmert vrije doorvaart Rijn