Daarom ben ik nu op weg naar Rotterdam waar de vakbond zetelt. Was de vakbond vroeger nog in een statig pand aan een van de Rotterdamse singels gevestigd, nu dient er nog een stoptrein vanaf het Centraal Station genomen te worden om op de nieuwe locatie te komen. Daar, in een kantorenaanhangsel van Rotterdam, aan een gekunsteld pleintje, worden nu de vergaderingen belegd.
Ik meld mijzelf en wordt doorverwezen naar ‘de grote zaal’. Die blijkt eigenlijk een kamer met een grote tafel te zijn. En als ik nog de illusie had te belanden te midden van veel rumoerige collega’s in een soort van reünie; ik ben vooralsnog de enige.
Een beetje ontgoocheld neem ik plaats op een plastic stoel en wacht op wat komen gaat.
Slinks vergelijk ik mijn horloge met de klok aan de muur, maar nee, mijn horloge loopt precies gelijk en vertelt me dat de vergadering over vijf minuten begint.
Tot mijn opluchting komen er niet lang daarna nog enkele collega’s binnen. Helaas zijn het er zo weinig dat de enige thermoskan met koffie waarschijnlijk toereikend zal zijn.